Haar eerste lerares op de lagere school zorgde ervoor dat de lagere schooltijd voor Claudia Rademaker een traumatische periode werd. De vijfjarige Claudia Rademaker vond de letter f maar een moeilijke letter. Elke keer zette ze die verkeerd om. Net zoals het cijfer 4. In plaats dat de juf haar op een pedagogisch verantwoorde wijze leerde hoe het wel moest, begon ze Claudia te kleineren en voor schut te zetten voor de hele klas. De neerbuigende opmerkingen die deze vrouw elke dag maakte, waren voor haar klasgenootjes een vrijbrief om Claudia ongestraft te kunnen pesten.
Ze werd uitgescholden voor ‘zwarte’, bekogeld met stenen, achterna gezeten op de fiets, in het prikkeldraad geduwd. Het zorgde voor blijvende littekens op haar ziel. De opluchting was groot toen er een nieuwe tijd op de Havo aanbrak en ze niet meer gepest werd. Integendeel, ze werd als het mooiste meisje van de klas gezien. En afgelopen juli was ze te zien in het programma ‘Het mooiste meisje van de klas‘ (klik op link om het programma te bekijken) van Jaap Jongbloed.
Claudia: “Ik heb ontzettend veel mooie reacties gekregen na die uitzending, dat heeft me totaal overdonderd. Ook uit de Indische gemeenschap van mensen die soortgelijke ervaringen met pesten hadden, omdat ze net zoals ik het enige donkere kind in de klas waren. Ik kom uit een warm, betrokken gezin. Mijn ouders leerden ons respect te hebben voor andere mensen. Dus toen ik op deze manier door die juffrouw werd behandeld, dacht ik: ik zal het wel verdiend hebben, blijkbaar ben ik dom.
Ook het dagelijks in elkaar geslagen worden door klasgenoten, doet je als klein kind geloven dat je anders bent, lelijk. Dus ik hield mijn mond.
Toen mijn moeder het na een paar jaar te horen kreeg, haalde ze me vanaf dat moment elke dag van school en werd ik eindelijk met rust gelaten.
Opnieuw beginnen
Mijn ouders hebben ons ook geleerd om hard te werken als je iets wilt bereiken. Zij hadden het voorbeeld gegeven hoe het moest. In Indonesië hadden mijn Indische ouders allebei een goede baan, ze wilden niet naar Nederland. Maar uiteindelijk besloten ze om in 1964 toch te gaan. In Nederland werden de diploma’s en werkervaringen van mijn ouders niet geaccepteerd. Hun droom was om de wereld te zien, want allebei mijn ouders zijn dol op reizen. Mijn vader is toen in Nederland gedwongen om weer helemaal vanaf de grond te beginnen en wist zich omhoog te werken bij de KLM. Als gezin hebben we heel wat van de wereld gezien. Vooral de Verenigde Staten waren favoriet bij mijn ouders. Ze waren dol op Elvis Presley en wilden alle landen bezoeken waar hij zijn films had opgenomen.”
Miss Haarlem
De ouders van Claudia hadden in de gaten dat hun mooie, maar schuchtere dochter heel weinig zelfvertrouwen had. Daarom schreef haar moeder haar stiekem in voor de Miss Haarlem verkiezing. En Claudia werd Miss Haarlem 1985. Het winnen van die titel veranderde haar leven. De echte Claudia kwam naar buiten: een stoere meid die alles durfde. Ze volgde een opleiding aan de modeacademie en vertrok naar Indonesië om daar als ontwerpster haar carrière voort te zetten. Al snel stond ze als model vóór de camera. Alles wat ze aanpakte veranderde in goud. Ze werd verliefd op een Indonesische man uit een gegoed milieu en trouwde met hem; samenwonen was in Indonesië geen optie. Al snel bleken haar schoonouders zeer dominant in hun relatie aanwezig te zijn, vooral haar schoonmoeder. Claudia durfde niet tegen haar in te gaan en veranderde weer in dat stille, schuchtere meisje. Claudia kreeg een aantal miskramen en werd steeds ongelukkiger.
Ze stortte zich op liefdadigheidswerk en bood financiële steun aan mensen die getroffen waren door een ramp.
Vluchten
“Samen met twee partners richtte ik We Care Fund op, liefdadigheidswerk in de vorm van crisishulp, voedsel, medicijnen en educatie (scholarships) voor de armen. Ik werkte samen met de nonnen van zuster Theresa en ondersteunde weeshuizen. In één van die weeshuizen in Jakarta zag ik een klein, zwak baby’tje liggen dat al min of meer was opgegeven door het weeshuis.” Ze besloot het jongetje te adopteren en hem een nieuw leven te geven. Na een tijd bleek ze zelf zwanger te zijn van een dochter. Het huwelijk verkeerde inmiddels op een dieptepunt en Claudia wilde weg uit Indonesië. Ze voelde zich een gevangene in haar huwelijk.
Samen met haar dochter wist ze te vluchten, maar moest haar zoontje achter laten. Haar ex-man weigerde hem te laten gaan. Ze keerde terug naar Nederland en mocht jarenlang geen contact met haar zoon hebben. Gelukkig ligt dat ver achter haar en komt haar zoon haar geregeld opzoeken. Ze ontmoette uiteindelijk een nieuwe man die in Zweden woonde en ze volgde hem.
Van 30 graden in Jakarta naar 30 graden onder nul in haar nieuwe thuisland.
Claudia: “Ik had nog steeds ergens die drive om mijzelf te moeten bewijzen. Dat is iets wat je blijkbaar ontwikkelt wanneer je als kind te horen krijgt dat je dom bent. Dat stemmetje: “je bent niet goed genoeg” blijf je maar horen”.
Claudia ging naar de prestigieuze Stockholm School of Economics waar ze haar PhD behaalde. Daarna was ze als onderzoeker en professor betrokken bij Dugga: een research project dat is uitgegroeid tot een internationaal digitaal toetssysteem dat kinderen helpt aan een beoordeling zonder vooroordelen. Achternaam, huidskleur, hun gedrag in de klas; het speelt geen enkele rol meer door het objectieve toetssysteem dat alleen maar kijkt naar de kennis die het kind op dat moment heeft.
“Ieder kind heeft recht op gelijke kansen. Die kans heb ik zelf nooit gehad en het had een enorme impact op mij als persoon.
Ik zie het als mijn missie om kinderen zonder vooroordelen te laten toetsen.”
Dugga is inmiddels een succesvol bedrijf dat Claudia samen met haar – inmiddels – ex-man runt. Claudia: “Tijdens de coronacrisis, toen alle scholen moesten sluiten, hebben we Dugga gratis aan scholen over de hele wereld gegeven zodat er toch op afstand getoetst kon worden. Inmiddels maken ruim zeventig landen er gebruik van. Afgelopen lente hebben we er een award mee gewonnen: Microsoft Education Partner of the year 2020. Supertrots ben ik daar op.”
Plannen om terug te komen naar Nederland heeft ze op dit moment niet, maar ze zegt nooit “nooit”. Maar, het gemis naar haar familie blijft.
Claudia: “Ik probeer zo vaak mogelijk een familiebezoek aan Nederland te brengen. Mijn dochter, die goed Nederlands spreekt, vergezelt me vaak en ook mijn zoon, die in Indonesië studeert komt vaak over.
Ik mis die Indische gezelligheid, het eten, de toko’s met al die heerlijke producten.
Als ik met de auto naar Nederland kom, dan laad ik de achterbak vol met boemboes van de toko en ook al het eten dat mijn moeder voor me heeft gemaakt. Natuurlijk gaan er ook Verkade chocola, stroopwafels en kaas in. Kom ik met het vliegtuig dan neem ik weinig kleren mee zodat ik de koffer vol kan stouwen met heel veel drop.”
