Ricci Scheldwacht, Journalist

Geplaatst in: Identiteit, Interviews
Ricci Scheldwacht
Foto: Suzanne Liem. Ricci Scheldwacht

Ik ben een Indo. Indisch. Niet Indonesisch, niet Hollands, maar Indisch.

 Kan je iets over jezelf vertellen?

Ik heb twee Indische ouders. Allebei mijn opa’s en oma’s waren ook Indisch. Ik heb dus twee Indische families. Mijn hele referentiekader is Indisch. Ik heb een twee jaar oudere broer en een twee jaar jongere zus. Ik ben de middelste. Ik ben geboren in Den Haag, op 9 december 1965.


Wat betekent jouw naam en wat vind je van je naam?

Scheldwacht komt waarschijnlijk van Schildwacht. Een schildwacht is volgens Van Dale ‘een soldaat op wacht’, maar het woord scheldwacht heeft volgens mij geen betekenis.

Mijn roepnaam Ricci – een afkorting van mijn tweede naam Ricardo – komt in Italië eigenlijk meer als achternaam voor. Zoals in het parfummerk Nina Ricci. Als je dat zegt, weten de mensen hoe je het uitspreekt. Of bij de actrice Christina Ricci.

Mensen spreken mijn naam Ricci [spreek uit Rietsjie] namelijk heel vaak verkeerd uit: als Ricky.  Of Ritchie, zoals bij Lionel Richie. Of ze denken bij het lezen van mijn naam, dat ik een vrouw ben. De zoon van zanger Dean Martin heet trouwens ook Ricci en er is een beroemde golfcaddy  die Ricci Roberts heet. Hoe zij hun naam uitspreken weet ik niet. In de MTV serie Georgie Shore deed er ook een ordinaire gast mee die Ricci heette. Maar die sprak zijn naam weer uit als Ricky.


De eerste keer in Indonesië was
in 1994.


Hoe omschrijf je je eigen culturele identiteit?

Ik ben een Indo. Indisch. Niet Indonesisch, niet Hollands, maar Indisch. Daarvan was ik me als kind al van bewust.  Dat hoefde niemand aan mij zoon van twee Indische ouders en kleinzoon van vier Indische grootouders uit te leggen. Zonder dat er al te nadrukkelijk over werd gesproken was het erin gepompt. Ik voel me daarnaast ook heel erg Hagenees, ondanks de 31 jaar die ik in Amsterdam heb gewoond. Ik woon sinds een paar maanden weer in mijn geboortestad, en dat voelt echt als thuiskomen: Pulang.


Hoe ga jij om met het leven tussen meerdere culturen?

Je leert ermee leven. Door erover te lezen. Door erover te schrijven. Door het te gebruiken in mijn werk als journalist. Je weet wat het is om binnen een groep te functioneren, maar ook hoe je erbuiten kunt blijven.  Ik denk wel dat ik daarom journalist wilde worden.


Wat vind je het leukste uit je/die cultuur?

Het leukste, of beter gezegd, het mooiste uit de cultuur is de zorgzaamheid voor elkaar. De verantwoordelijkheid voor je familie en anderen. Eten deel je altijd met elkaar. Je zorgt dat er genoeg is, en als dat niet zo is, dan deel je het. Maar dat is trouwens niet alleen iets van Indo’s, maar van alle migrantengroepen. En dat gebeurt al over de grens in alle andere landen. Ik sta er altijd weer van te kijken dat Hollanders dat totaal niet hebben, al weet ik inmiddels wel dat ze zo in elkaar zitten.


Wat vind je het stomste uit je/die cultuur?

Ik vind niks stom. Ik geneer me soms wel voor dingen, zoals iets uitstellen en het dan laten zitten, omdat het te lang geleden is dat je reageert. Niet slagvaardig zijn. Te goed van vertrouwen zijn en dat anderen mensen daarvan ongegeneerd misbruik maken. En dat je dat weet, maar dat je toch laat gebeuren. En daar erger ik me dan weer aan.


Ik ben super-Nederlands

Bij wedstrijden van het Nederlands elftal en tijdens de Olympische Spelen.


Ik ben super-Aziatisch, omdat

Ik kan jongkok.


Kan je vertellen waar je nu mee bezig bent?

Ik ben nu bezig met de lancering van de gelegenheidsglossy PINDA*.


Heeft je culturele achtergrond invloed gehad hierop?

Absoluut.


Op welke prestatie ben jij het meest trots op?

Dat na zoveel jaar (meer dan tien, ik ben de tel kwijt) het nummer straks in de winkel ligt op 3500 verkooppunten. En dat het dan maar veel gelezen mag worden (juist ook door een niet Indisch publiek!).


Wat is je grootste uitdaging geweest?

PINDA* maken en het Nederlandse publiek uitleggen wie wij Indische Nederlanders zijn.


Welke doelen streef je momenteel na, privé en/of werk gerelateerd?

Een ritme vinden waarbij je je lekker voelt en toch ook productief blijft.


Wat motiveert jou om elke dag je bed uit te komen?

Mijn familie.


Is er een liedje waar je elke keer weer emotioneel van wordt?

Black Eyes van The Tielman Brothers. Vooral als het gespeeld wordt door mijn neefjes Moos en Billy.


Als je door de tijd zou kunnen reizen, welk advies zou je je jongere zelf geven?

Een grotere mond hebben en brutaler zijn. Dat spaart veel tijd. En een dikkere huid hebben. Al kan ik de dingen wel van me af laten glijden.


Hoe zou je de autobiografie van je leven noemen?

Pelan, pelan. Maar uiteindelijk kom je er wel.


Wat is je favoriete gerecht?

Frikadel pang(g)ang. Maar ook wel babi pangang spek, – zo staat het vaak op de kaart (EN DAN GEEN SAUS!!!)


Heb je nog een film/boek/muziek tip?

Diner van Barry Levinson. Prachtige lichtvoetige film over het uiteenvallen van een vriendengroep. Met geweldige dialogen en gesprekken die nergens over lijken te gaan. Mijn lievelingsfilm.

De film die het meest indruk heeft gemaakt is het documentairetweeluik The act of killing en The look of silence van Joshua Oppenheimer, over de massamoord in Indonesië op vermeende communisten in Indonesië in 1965. Bij het zien van die films werd voelbaar hoe de Bersiap voor mijn familie moet zijn geweest.

Boeken: Alle boeken van Reggie Baay. De ogen van Solo, De Njai, Daar werd wat gruwelijks verricht, Gebleekte ziel en Het kind met de Japanse ogen.

Van Marion Bloem: Vaders van betekenis, Ver van familie, Vervlochten grenzen en Een meisje van honderd. De meeste mensen kennen vooral haar debuut Geen gewoon Indisch meisje. Allemaal boeken die het Indische verhaal van de Indo’s vertellen. Vooral Vaders van betekenis is subliem.

Alles van Theodor Holman. En dan vooral Familiefeest. En de bundel Het blijft toch familie.
Sommige mensen haten hem om wat hij schrijft, maar bij Holman moet ik vaak heel hard lachen, terwijl ik hem lees.


Is er nog iets dat je zelf kwijt wil?

Jazeker, maar dat schrijf ik wel op in een boek.


Vertalingen

* Pulang: naar huis gaan/ga naar huis

* Jongkok: hurken met je voeten plat op de grond, ookwel bekend als de ‘Asian Squat’

* Pelan-pelan: rustig aan

 

Verder lezen

Historie

Educate yourself

Zien: Bloedige en langlopende Atjehoorlog (1873-1904) in 5 foto’s

Column

Column: Brieven uit Japan

Column

Column: Hoe koloniaal denken, wit privilege en witte onschuld doorwerken