Redacteur Maureen Welscher en haar man hebben twee kinderen geadopteerd uit Taiwan. Hoe kun je het contact met de biologische moeder goed houden?
Op een feestje afgelopen weekend sprak ik een vrouw die vertelde dat haar biologische vader al heel jong uit haar leven verdween en pas weer op het toneel verscheen toen ze 17 was. Ze pakten de draad weer op en kregen een hechte band maar een vader is hij nooit voor haar geworden. Daarvoor was hij te lang uit beeld geweest, had hij teveel gemist.
Ik vertelde over onze situatie. Mijn man en ik hebben twee geadopteerde kinderen uit Taiwan. Drie jaar geleden maakten we een rootsreis en hadden een ontmoeting met de biologische familie van onze kinderen. Vooral met Shi-Hui en Jie, de ouders van mijn zoon, voelde ik een diepe verbondenheid. Twee jaar lang was er vooral van mijn kant veel contact via Facebook. Maar dat ligt nu alweer een tijdje stil. Al weken heb ik niets van Shi-Hui gehoord en tot overmaat van ramp verwijderde ik haar per ongeluk van Facebook en moest ik opnieuw een vriendschapsverzoek sturen. Daarop reageerde ze niet. Blijkbaar heb ik iets gedaan waar ze behoorlijk boos door is.
geheim
Het zou heel goed kunnen dat ze overstuur is geraakt door mijn vraag of ik haar adoptieverhaal anoniem mocht optekenen voor de Engelstalige online krant The News Lens, die onder andere in Taiwan verschijnt en ook in het Mandarijn wordt gepubliceerd. Misschien naïef van me, maar ik wilde een stuk schrijven over afstandsmoeders en hoe zwaar ze het in Taiwan hebben omdat ze hun hele leven lang dit geheim met zich mee moeten dragen. Dat sommige vrouwen zelfs verstoten worden door hun familie. De vrouw van het feestje zei verbaasd: “Goh, dat die moeder het zo hoog speelt, zij heeft meer te verliezen dan jij. Door het contact te verbreken, verbreekt ze ook de link met haar kind.” En dat was precies mijn gedachte. Omdat ze me niet heeft geaccepteerd op Facebook, heeft ze ook geen contact meer tot Luc want die zit niet op Facebook. Dus stuurde ik een mailtje naar haar met het bericht dat het me speet hoe de dingen waren gegaan maar dat ik het respecteerde. En dat ik met Luc’s toestemming haar zijn e-mailadres mocht geven. Mocht ze contact willen, dan kan dat rechtstreeks naar hem via zijn e-mailadres.
zomaar weggeveegd
Maar ook nu geen enkele reactie. Behalve dat ik er verdrietig over ben, ben ik eigenlijk ook boos. Boos omdat ik vind dat ik dit niet verdiend heb. Ik heb haar zo vaak laten weten hoe dierbaar zij en haar man voor me zijn, dat ik het fijn vind dat ze zo open is over het afstaan van haar kind. Dat ik uit respect voor de biologische ouders mijn boek Thuis in twee landen aan hen heb opgedragen. En dan negeert ze me ineens totaal, zonder me de kans te geven iets uit te leggen. Alles wat we in die twee jaar hebben opgebouwd wordt zomaar weggeveegd.
Elly van der Wardt, een bevriende adoptiemoeder die als coach veel met adoptiekinderen en afstandsmoeders werkt, vertelt: “De Aziatische cultuur is fundamenteel anders dan de onze; voor je het weet heb je mensen ontzettend op de tenen getrapt, terwijl je jezelf van geen kwaad bewust bent. Op het afstand doen van je kind zit ontzettend veel schaamte en zelfverwijt. Dat is een super-gevoelig punt dat wij ons bijna niet kunnen voorstellen.”
Voormalig medewerker Dominique Geels van Meiling, ons adoptiebureau, die jarenlang als vrijwilliger naar Taiwan reisde en de cultuur daar inmiddels goed kent, vertelt: “Dit is zo typisch Taiwanees. Je hebt haar waarschijnlijk geshockeerd met je heel directe vraag of je haar verhaal mocht gebruiken. Daar heeft ze hoogstwaarschijnlijk helemaal geen zin in maar dat durft ze niet rechtstreeks aan jou te zeggen.Taiwanezen zeggen geen nee, die zeggen gewoon helemaal niks. Dus reageert ze niet op jouw vraag want door het te negeren bestaat het ook niet langer. Het bekende kop in het zand steken. Daarom heb ik ervoor gekozen om altijd het contact via Meiling en het kindertehuis Cathwel te spelen en nooit rechtstreeks contact te zoeken met de biologische familie van onze kinderen. Juist om dit soort dingen te vermijden.” Dominique geeft me ook nog een tip: mocht ik dit akkefietje tussen Shi-Hui en mij willen oplossen, dan zal ik als eerste het initiatief moeten nemen want de kans dat zij als eerste het weer zal proberen goed te maken is vrijwel nul.
Het meest nuttige advies komt van mijn Taiwanees jongen die met Hollandse nuchterheid opmerkt: “Ach mam, laat mijn moeder toch zitten. We hoorden toch al niets van haar.”
Meer lezen? Twee jaar lang schreef Maureen een blog op www.retourtjeroots.nl over haar adoptiekinderen en het contact met de biologische ouders.
