Patricia Smith, geboren in Bandung, is acupuncturist en fervent boeklezer. Ze schrijft voor ons recensies over boeken die haar aanspreken. Hier vind je haar recensie over ‘Honolulu King‘ door Anne-Gine Goemans
Het boek ‘Honolulu King’ geschreven door Anne-Gine Goemans is geïnspireerd op ware feiten en gaat over Hardy Hardy, een Indische man op leeftijd.
Hardy woont alleen boven zijn eigen toko. Zijn demente vrouw verblijft in een verzorgingstehuis. De toko runt hij samen met twee trouwe vrienden en zijn enige kleindochter. Met de twee vrienden heeft hij in een Hawaiian-band, de Honolulu Kings, gezeten. Een band, die eind jaren 50 in Nederland floreerde en één succesnummer had, ‘Aloha Oe Means Goodbye’.
Hardy verzamelt zelf afgenomen interviews met oudere Indische-Nederlanders, de eerste generatie ‘repatrianten’.
“U krijgt een kist vol tranen mee. Onderhuids verdriet, weggestopt op kilometerslange spoelen en tracks, verpakt in een plastic doosje. Good luck.”
Tijdens de interviews vertellen de mensen over hun ervaringen in het voormalige Nederlands-Indië tijdens de Japanse bezetting en de Bersiap. De bloedige periode waarin de Indonesiërs voor hun onafhankelijkheid vochten. Toen de in kampen geïnterneerde Hollanders en Indo-Europeanen bescherming kregen van hun voormalige Japanse bewakers, terwijl de zogeheten ‘buitenkampers’ vogelvrij waren.
“En nu weet ik niet meer hoe ik moet leven. Ik doe maar wat, maar ik heb geen idee hoe het moet.”
Mede door deze interviews doorleeft Hardy de verschrikkingen van die tijd nog regelmatig. Bijzonder is zijn relatie met zijn kleindochter, die het contact met haar opa prevaleert boven haar studie en haar sociale contacten.
..de geschiedenis van zijn leven bestaansrecht te geven
– Patricia Smith over Honolulu King
Hardy sluit zich aan bij een loge van de Vrijmetselarij, daarmee in het voetspoor tredend van zijn vader, die lid van deze organisatie was in Nederlands-Indië. Binnen de beslotenheid van de loge onthult hij een tot dan verzwegen deel van zijn leven. Dit heeft verstrekkende gevolgen.
“Weet u, herinneringen zijn niet altijd betrouwbaar.”
De komst van een Japans restaurant tegenover zijn toko doet Hardy in een draaikolk van uiterst heftige emoties belanden.
“De grootste pijn, en dat hoef ik u niet uit te leggen, laat geen fysieke sporen achter.”
In het boek komen vele ‘onderwerpen’ naar voren zoals gradaties in huidskleur, acceptatie, tolerantie, aanpassing, trauma’s, wraak.
“De generatie die leed in stilte en zich veel minder had aangepast dan de buitenwereld vermoedde.”
Ik vind het een zeer boeiend boek. Geschreven op een beeldende en scherpzinnige manier met vaak een tragi-komische toon. De schrijfstijl van de auteur getuigt van een goede observatie en een sterk inlevingsvermogen in ‘het Indische verhaal’.
Voor mij is de rode draad in het verhaal de volharding van de hoofdpersoon om de geschiedenis van zijn leven bestaansrecht te geven en daarmee uiteindelijk ook zichzelf. Herkenbaar voor mij is het vastzitten in denkbeelden met betrekking tot het verleden, waardoor niet de echte pijn erachter gevoeld kan worden.
