Vilan van de Loo is onderzoekster en schrijfster. Haar interesse gaat uit naar het oude koloniale Indië. Daar schrijft ze bij voorkeur haar boeken over. Ze is ook initiatiefnemer van De Indische Schrijfschool. Zij is vaste columnist bij ons en elke week verschijnt er een nieuwe column van haar hand.
Vorige week miste ik opeens de bingo. Waarom dat verlangen zich aandiende, weet ik niet zeker.
Misschien had ik in het voorbijgaan van een slijterij een fles likeur gezien, zo’n fles met veelbelovend etiket, ideaal voor een prijzenbingo.
Bingo is onderschat. Mensen zien het als een suf spelletje. Ik ook, toen ik de eerste keer op een soos aan tafel schoof. Ik had één bingokaart aangeschaft, omdat ik niet met lege handen wilde zitten. Vooraan in de zaal zat de bingomaster, achter hem een tafel met prijzen, het een nog mooier ingepakt dan het ander. Alles zat in doorzichtig cellofaan met een kleurrijk lint eromheen gestrikt. Je kon goed zien wat er allemaal te winnen was. Dat deed iets met me.
Bingo is veeleisend. De bingomaster roept getallen om, die op een of andere manier zijn gekozen. Heb ik het getal op mijn bingokaart, dan streep ik het door. Je moet dus opletten en razendsnel zoeken op je kaart. Die kaart is vierkant met daarop combinaties van cijfers en letters. D45 is iets anders dan D54, heb ik ontdekt dankzij meekijkende bingoburen.
Zijn alle getallen doorgestreept, dan mag je opstaan en BINGO roepen. Een legendarisch woord. Een grote vreugde, tenminste dat vermoed ik, want zelf heb ik het nog nooit zo ver gebracht. En heb je bingo, dan heb je een prijs. Ik heb nog nooit gewonnen bij bingo, zelfs geen troostprijs.
Tot corona was er elke maand soos van de VVGV in Rijswijk. Dat is: Vereniging van Gerepatrieerden en Vrienden, een Indische club waarvan ik lid ben. Voor de coronatijd sloeg ik de soos vaak over omdat ik dacht, nou volgende maand weer. Nu wil ik liever vandaag dan morgen erheen. Een grote zaal, er wordt uitstekend gedanst en er is altijd live muziek. Iedereen zit aan tafels en is goed gekleed, aardig en gezellig. Ik kom alleen binnen en binnen tien minuten zegt er iemand wat tegen me, dan voel ik me er meteen bijhoren. En ze hebben bingo, ronde na ronde klinken er getallen door de zaal, de spanning loopt op tot iemand het verlossende woord roept. Daarna ontstaat een discussie over: het zijn altijd dezelfde tafels die winnen, hoe kan dat? Ik praat mee, zonder er verstand van te hebben, wat niemand me kwalijk neemt.
Ach, de soos, de bingo, ik mis het zo, het zal nooit meer zo vanzelfsprekend zijn als toen.
