Sheng(20) is geadopteerd uit China en studeert Chinese and International Business. Tot zijn zestiende moest hij niets van China weten. Totdat hij China bezocht en zijn biologische familie ontmoette. Redacteur Maureen Welscher tekent zijn verhaal op.
Sheng: ‘Mijn zusje in Nederland is ook uit China geadopteerd. Ze wilde graag een keer terug naar China. Daar had ik zelf helemaal geen zin in, ik had helemaal niets met dat land. Toen zeiden mijn ouders: ‘We laten aan jou de keus of je mee wilt. Wil je niet, dan blijf je lekker thuis, ook prima.’ Uiteindelijk besloot ik toch maar mee te gaan en de laatste paar weken voor vertrek kreeg ik er steeds meer zin in.
Ons bezoek begon bij de kindertehuizen. Het kindertehuis waar ik heb gelegen, heeft nu een andere bestemming dus hebben we alleen de buitenkant van het gebouw bekeken. We zijn ook in het nieuwe kindertehuis geweest maar daar had ik niets mee. Wel vond ik het indrukwekkend om door mijn geboorteplaats Chengdu te lopen. Daar liggen mijn wortels en zo voelde dat ook. Het is een prettige, mooie stad en ik voelde me er meteen thuis.
sneeuwbaleffect
Een gedeelte van onze vakantie brachten we door met een ander Nederlands echtpaar dat bevriend is met mijn ouders. Zij hebben ook Chinese adoptiekinderen. Vlak nadat we weer in Nederland waren, hoorde ik dat een van die kinderen haar biologische ouders had gevonden. Toen begon het bij mij ook te kriebelen en dacht ik: ik wil weten wie mijn ouders zijn. We gaven een zoekopdracht aan Xixi een Chinese vrouw die Chinese adoptiekinderen helpt hun biologische familie te vinden. Op een gegeven moment kreeg ik bericht dat een Chinees echtpaar op haar flyer had gereageerd en dacht dat ik hun zoon was. Er volgde een DNA-test en toen bleek dat ze niet mijn ouders waren. Dat was een behoorlijke klap voor me. Vervolgens hebben we samen met XiXi besloten om een advertentie in een lokale krant in Chengdu te plaatsen met informatie over waar ik was gevonden. Er werd vermeld dat ik met een schisis ben geboren en er werd een foto van mij als baby gepubliceerd. Vrij kort er na kreeg ik bericht dat er iemand op mijn advertentie had gereageerd. Door mijn eerste ervaring wilde ik eerst het DNA-onderzoek afwachten. Ondertussen kreeg ik een mailtje van een meisje dat schreef: ‘Ik ben je zus in China’. Terwijl ik op de uitslag van het DNA zat te wachten was ik ondertussen al met mijn zus aan het mailen, al wist ik niet of ze mijn biologische zus was. Er was meteen een klik. Nadat bleek dat de ouders van ‘mijn zusje’ inderdaad mijn biologische ouders zijn, besloten we met het hele gezin naar China te gaan. Daar zou mijn Chinese vader- die inmiddels gescheiden van mijn moeder was – ons opwachten op het vliegveld, samen met mijn biologische zus en broertje. Het was heel raar om ze uiteindelijk in het echt te ontmoeten.
vreemden
Alhoewel het mijn familie is, voelde het toch niet helemaal zo. Op het eerste gezicht zag ik weinig herkenning, hoewel mijn adoptievader beweerde dat ik toch echt een beetje op mijn biologische vader lijk. Eigenlijk was het een groepje vreemden voor me. Natuurlijk was het ook een ongemakkelijk moment voor mijn Chinese vader want hoe je het ook wendt of keert, ze hebben me wel weggedaan en ik kon zien dat ze zich daar nog steeds voor schaamden. Maar ze waren ook ontzettend blij te zien dat het goed met me gaat en ze waren mijn adoptie ouders dankbaar dat ze voor mij hebben willen zorgen. Ik ben een maand na mijn geboorte te vondeling gelegd omdat ik een schisis had en er geen geld was voor de dure operatie die nodig was.
Later bleek ik ook nog eens een hartprobleem te hebben. Dus adoptie is toch een soort van redding voor mij geweest. Dat besef ik zelf heel goed maar toch heeft het me al die jaren, en eigenlijk soms nog steeds, pijn gedaan dat ik ben ‘weggedaan’. Dat ik ben afgestaan heeft invloed gehad op de persoon die ik uiteindelijk ben geworden. Ik vind het bijvoorbeeld soms lastig mensen te vertrouwen. Maar laat duidelijk zijn: ik heb een heel fijne jeugd gehad in een dorp waar verder nauwelijks getinte kinderen woonden. Ik heb een goede band met mijn adoptie-ouders. De laatste jaren gaat het steeds beter, ook omdat ik natuurlijk ouder word en steeds meer zelfvertrouwen heb gekregen.
Chinese les
Vier maanden na dit tweede bezoek aan China ben ik weer teruggegaan, samen met mijn moeder en oma. Mijn oma wilde namelijk mijn familie ontmoeten. Dit bezoek was relatief kort. Daarnaast zijn we nog naar andere plekken gegaan.
Na mijn middelbare school besloot ik mede door mijn rootservaringen Chinees te gaan studeren en volgde ik Chinese les. Een jaar later, in 2013 ben ik in mijn eentje twee weken naar China gegaan. Daar heb ik voor het eerst bij mijn moeder in haar flatje geslapen en vervolgens ben ik afgereisd naar mijn vader. Mijn ouders hadden me allebei gevraagd of ik bij hen wilde blijven slapen en die uitnodiging heb ik geaccepteerd. Het was heel apart om bij hen in te wonen, vooral omdat mijn Chinees op dat moment nog niet zo goed was. Af en toe benauwde het me ook wel, vooral bij mijn moeder. Zij woont in een heel klein flatje waar letterlijk geen zonlicht door komt, het is er grauw en somber. Ze is arm. Vooral op het Chinese platteland en in de kleinere steden is nog veel armoede. Ook de omgeving is vaak vies door smog.
In het huisje van mijn vader vond ik het een stuk fijner. Hij woont iets groter en in mijn geboorteplaats. Het is altijd prettig om in mijn geboorteplaats te zijn, dat voelt echt als thuis. Chengdu heeft toch een internationale sfeer die kleinere steden niet hebben.
Omdat mijn Chinees nog niet zo goed was, kon ik niet echt diepgaande gesprekken met ze voeren. Ik merk dat het adoptiegebeuren voor hen sowieso een pijnlijk iets is. En dat is prima voor mij. Ik heb eigenlijk toch geen prangende vragen waar ik per se antwoord op wil.
stage
In 2014 heb ik voor mijn stage een half jaar in China gewerkt. Toen werd het me heel duidelijk dat mijn plek toch echt in Europa is. Desalniettemin houd ik van mijn geboorteland. De Chinezen kunnen soms heel brutale dingen vragen. Ze voelen zich niet belemmerd door privacy. Er kwam bijvoorbeeld iemand op me af die voor een ziekenhuis werkte en die me plompverloren vroeg: wil jij geen plastische chirurgie doen aan je gezicht want dat kan in mijn ziekenhuis. Zoiets zou in Nederland ondenkbaar zijn! Dit is echt een cultuurverschil. In dat half jaar heb ik mijn ouders twee keer opgezocht. Ik merk dat ze het prettig vinden wanneer ik bij ze ben en ik vind het ook fijn. Met mijn Chinese ouders chat ik ongeveer een keer per maand, met mijn Chinese zus veel vaker. Met haar heb ik een heel goede band, zij volgt een studie voor toerisme en ze wil graag een keer naar Nederland komen. Dat lijkt me hartstikke leuk.
Er zijn weinig momenten geweest dat ik dacht: jullie komen teveel in mijn leven. Ze willen ook niet van mij profiteren, zoals je wel eens hoort van biologische families die om geld gaan bedelen. Dat zit waarschijnlijk ook niet in de Chinese cultuur denk ik. Het is juist andersom, mijn ouders willen continue alles voor me betalen en dat geeft me een ongemakkelijk gevoel omdat ik weet dat ze het niet breed hebben. Mijn ouders bemoeien zich ook gelukkig niet met mijn zaken.
Mijn adoptieouders voelen als mijn echte ouders maar ik ben blij dat mijn Chinese ouders ook bij mijn leven horen. Ik kan ze er niet meer uit weg denken. Mijn Chinese ouders zijn ouders op een andere manier. Het heeft me een stuk rust gebracht omdat ik me completer ben gaan voelen.”
