Demi Herder is geadopteerd uit Taiwan, groeide op in Nederland en woont nu in Hong Kong. Door haar studie Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam ging zij zich bezig houden met thema’s als ongelijkheid en onrechtvaardigheid in de samenleving. Zij is vaste columnist bij Meer Dan Babi Pangang en geeft ons ook vandaag weer een inkijkje in haar leven.
Op een zaterdagavond besluit ik om naar een netwerk evenement te gaan in Central, het financiële hart van Hong Kong. Enkele minuten nadat ik ben gearriveerd, raak ik in gesprek met een gemengd groepje expats en lokale Hong Kongers. Iedereen stelt zich voor en dan ben ik aan de beurt: “Ik ben Demi en ik kom uit Nederland.” Een aantal gezichten kijken me vertwijfeld aan. “Maar je ziet er niet Nederlands uit.” Een opmerking die ik niet echt verwachtte deze avond. Met een zucht en glimlach leg ik de groep uit dat ik ben geadopteerd uit Taiwan, maar in Nederland ben opgegroeid. Dit was echter niet genoeg en iemand vraagt of ik meer over mijn ‘interessante’ achtergrond kan vertellen: “Hoe zit dat nou precies?”
Twee jaar geleden ben ik vanuit Nederland verhuisd naar Hong Kong om te gaan samen te wonen met mijn partner, een Hong Konger. Ik was net afgestudeerd en kon niet wachten om dit nieuwe avontuur aan te gaan: samenwonen met de liefde van mijn leven en een nieuw land en cultuur ontdekken. Bovendien ging ik ergens wonen waar de meeste mensen op mij leken, iets waar ik naar verlangde.
Ik wilde ergens kunnen rondlopen zonder dat mensen me overal nastaarden.
Hong Kong is een internationale stad. Overal hoor je wel mensen praten in verschillende talen, van Chinees en Engels, tot Hindi en zelfs hier en daar wat Nederlands. Wanneer ik door de stad rondloop val ik qua uiterlijk niet snel op in de zee van mensen. Er worden geen ongevraagde, vaak racistische, opmerkingen over mijn uiterlijk gemaakt. Als geadopteerde is dat even wennen, omdat je juist gewend bent om vaak een van de weinige niet-witte mensen te zijn in je omgeving. Opeens spreken mensen gewoon Chinees tegen me, alsof ik hier altijd al heb gewoond. Aan de ene kant voelt dat fijn: ik hoor erbij als Aziaat.
Maar er is ook een andere kant. Wanneer mensen me aanspreken in het Chinees en ik me moet verontschuldigen in het Engels, krijg ik vaak een niet-begrijpende of zelfs geïrriteerde blik. “Sorry, I don’t speak Chinese”, zeg ik dan maar weer zo vriendelijk mogelijk. Dit kan soms wel een beetje ongemakkelijk zijn. Er komen dan verschillende vragen bij me op: ‘Ben ik dan toch niet zo Aziatisch als ik dacht?’ of ‘Ben ik dan toch écht gewoon een Nederlandse?’. Dit terwijl ik eerst zeker leek te weten dat het oké is om mezelf zowel Nederlands als Taiwanees te voelen. Het is lastig om jezelf anders te voelen dan de buitenwereld je ziet. Wonen in Azië heeft dit niet veranderd.
In Nederland kan ik aan andere mensen laten zien dat ik daadwerkelijk Nederlands ben, door bijvoorbeeld Nederlands te spreken. Ik ken de Nederlandse gebruiken, de normen en waarden. In Hong Kong is dat toch wat lastiger. Er zijn hier nog steeds bepaalde gewoontes waar ik aan moet wennen. Bijvoorbeeld dat het helemaal niet zo gebruikelijk is om de buschauffeur te groeten wanneer je de bus instapt. Of dat zomaar een praatje te maken met iemand ook niet echt gebruikelijk is.
Zowel in Nederland als in Hong Kong is het soms voor mensen lastig te begrijpen dat ik uit Taiwan kom, maar geen Chinees spreek. Mensen zijn altijd verbaasd wanneer ik vertel dat ik een witte familie heb. Soms vragen mensen, voor alle zekerheid, tot drie keer aan toe of ik écht Nederlands ben. In andere gevallen krijg ik te horen dat ik eigenlijk niet Taiwanees ben, maar gewoon Nederlands, omdat ik daar ben opgegroeid. Dit soort opmerkingen zijn niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Ze laten vaak een nare nasmaak achter. Tegelijkertijd hebben deze opmerkingen mij ook zeker laten nadenken over mijn identiteit als geadopteerde. Hoewel ik in Hong Kong door de vele vragen en opmerkingen vaker het gevoel krijg dat ik moet kiezen tussen Nederland of Taiwan, ben ik er nu nog meer zeker van dat dit eigenlijk helemaal niet hoeft. Als mensen mijn achtergrond en identiteit niet (willen) begrijpen, dan is het niet aan mij om dat te veranderen of het voor hen eenvoudiger te maken.
Ik ben een gewoon een Taiwanees geadopteerde Nederlander in Hong Kong.
Voordat ik vertrok naar Hong Kong had ik niet gedacht dat deze stad mij zoveel meer over mezelf kon leren. In deze internationale stad heb ik een thuis gevonden dat mij heeft geholpen mijn identiteit beter te begrijpen. Als geadopteerde ben ik niet alleen het één of het ander, maar ik beschouw mezelf als een wereldburger met gewoon een complexe identiteit en dat is niet altijd makkelijk voor anderen om te begrijpen. Maar zolang het voor mij te begrijpen is, is er niks mis mee.
