Fenmei Hu is beeldend kunstenaar, is geboren in China en woont in Rotterdam. Ze vertelt over haar familieperikelen tijdens de coronacrisis.
Een paar maanden geleden schafte mijn man een nieuw spel aan: Animal Crossing New Horizons. Onze kinderen zagen en hoorden hoe leuk dit zou zijn en vroegen om het spel. Manlief zag er geen kwaad in en dacht dat het juist goed was om hiermee wat dragelijker de lockdown door te komen. De kinderen maakten profielen voor het hele gezin en gingen aan de slag. Ik speelde eerst helemaal niet mee, want interesse in games heb ik eigenlijk niet. Behalve een kleine verslaving aan de Gameboy in de tienerjaren.
Maar de lockdown blijft maar aanhouden en ik begon er een beetje depri van te worden. Ik kreeg een block en er kwam qua schrijven of kunst helemaal niet meer uit mijn handen. Mijn kinderen wilden heel graag dat ik ook ging meespelen en zo was het kwaad geschiedt. ANIMAL CROSSING is echt hartstikke gaaf!
Ik leefde opeens in een utopische wereld waar geen slechteriken leven, waar je zelfvoorzienend bent en waar er geen gek virus rondwaart. Hele dagen vulde ik met vissen, insecten vangen en duiken in de zee voor zeedieren en parels. Die verkocht ik dan aan verschillende winkeltjes en met dat geld bouwde ik mijn huis uit.
Living the life
Inmiddels woon ik in het grootste huis op het eiland, heb ik een mega tuin toegeëigend en heb ik het hele eiland voorzien van bestrating. Zo kan ik mijn creativiteit toch nog een beetje kwijt. En de kick die ik krijg als ik weer een mega-vis heb gevangen of een moeilijke te vangen zeedier (die zijn namelijk ontzettend veel klingels waard) is best gek. Ik weet niet of ik verslaafd ben aan het spel, maar ik kan wel uren blijven spelen. En dat heeft weer te maken met het feit dat ik in het spel zelf ook moeder ben.
De profielen zijn allemaal hetzelfde. Het is niet leeftijdgebonden, dus elke pop ziet er even oud uit en je wordt ook niet ouder. Elk pop heeft een eigen huis. Maar zodra ik ging spelen wilden mijn kinderen naast mij wonen en manlief is juist verhuisd naar de top van een heuvel. Heel ver van ons vandaan. En zo gebeurde het dus dat ik mijn gigantische tuin deel met mijn twee kinderen. En zo gebeurde het ook dat ik dagelijks mijn rondje om het eiland doe om alles op te ruimen wat de kinderen hebben achtergelaten. Zoals hout dat ze hebben gehakt en niet hebben meegenomen, takken en fruit die ze uit de bomen hebben geschud en lieten liggen, spullen en vuilnis dat zomaar opeens overal ligt…
Altijd een moeder
En ik speel ook dagelijks met hun pop, want ook ín huis ruim ik voor hun op en richt ik hun kamers in. Soms vragen ze of ik ook voor hun kan spelen, want ze willen zo graag ook van hun lening af, om zodoende weer een extra lening af te sluiten voor een extra kamer. Dus dan zit ik weer tot laat in de nacht te diepzeeduiken om hun zakken vol te proppen met dieren die ze de volgende dag kunnen verkopen.
“Hoe ben ik in godsnaam opeens ook moeder geworden in het spel?” dacht ik bij mezelf… Het sloop erin. En als je twee kinderen heb moet je ook nog de aandacht eerlijk verdelen. Je wilt voorkomen dat je de ene voortrekt. Opeens is die wereld steeds meer gaan lijken op de werkelijke wereld…
Misschien is het tijd om te gaan stoppen. Maar eerst nog even mijn lening van twee miljoen eerst aflossen…
