Nani Marieke werd toen zij acht maanden jong was geadopteerd uit Indonesië. Haar identiteitspapieren bleken onjuist te zijn. Met haar stichting Ibu Indonesia wil ze DNA-testen mogelijk maken voor de biologische moeders om zo moeder en kind te kunnen matchen.
Wanneer kwam je erachter dat je papieren niet klopten?
Mijn hele leven heb ik mij al afgevraagd wie mijn moeder was. Nadat ik zelf kinderen kreeg ontstond bij mij steeds meer de behoefte te zoeken naar mijn biologische moeder. Op basis van mijn adoptiepapieren was mijn moeder snel gevonden. Er bleek een geadopteerde jongen te zijn die ook op zoek was naar een vrouw met dezelfde naam als die van mijn moeder. “Leuk, ik heb een broer”, dacht ik nog. Maar al snel bleek het niet te kloppen: hij was een maand ouder dan ik. Onmogelijk dus dat we dezelfde moeder hebben. Maar het stond wél in de papieren. Ook de namen van de getuigen die verklaarden dat de adoptie conform de wet geregeld was, waren hetzelfde. Toen wist ik genoeg.
Ik was een illegaal geadopteerde baby. Een DNA-test bevestigde dit.
Na enig aandringen gaf de vrouw toe dat zij niet de biologische moeder was van mij en die jongen. Destijds had zij de baby’s verzorgd die later voor adoptie naar het buitenland gingen. Deze vrouw kan niet lezen en schrijven en zonder haar medeweten hebben ze haar naam als biologische moeder op alle documenten gezet.
Hoe was dat voor jou?
Natuurlijk was ik enorm van slag. Mijn hele houvast en dat kleine stukje identiteit dat in mijn adoptiedossier stond vielen opeens weg. Het weinige wat ik van mezelf wist bleek niet waar te zijn. Bovendien, mijn aanknopingspunten om mijn biologische moeder te vinden bleken totaal onbruikbaar te zijn, alles was gebaseerd op een leugen. Ik besefte dat het nu heel moeilijk zou worden om haar te vinden, want ik heb geen idee waar ik ben geboren. Maar die onmacht die ik op dat moment voelde wist ik gelukkig al heel snel in een drijfkracht om te zetten. De drijfkracht van: ik zal haar vinden.
Hoe was dat voor je ouders?
Moeilijk. Het is een onderwerp wat moeilijk bespreekbaar is. Het is ook moeilijk omdat toen zij aan adoptie begonnen er al sprake was van wantoestanden. Emeritus-hoogleraar René Hoksbergen trok al in de jaren zeventig aan de bel dat er dingen niet klopten. Voor adoptie uit Indonesië stond destijds drie jaar. Mijn ouders melden zich in juni aan bij een zelfdoenersorganisatie (zelfdoeners zijn (aspirant) adoptieouders die zonder volledige bemiddeling van een Nederlandse vergunninghouder een buitenlands kind ter adoptie willen opnemen, red.). In augustus zaten ze in Indonesië en in september waren ze terug in Nederland met mij. Bij die snelheid moet je haast wel je vraagtekens zetten. Ook in de kranten stonden toen al veel artikelen over adoptiefraude. Ik vraag me af hoe het kan dat er niet is ingegrepen, dat dit is getolereerd.
Heeft mijn moeder mij wel afgestaan? Of ben ik haar afgenomen? Waarom heeft niemand dat gecheckt? Dat zijn vragen die mij bezig houden.
Sinds wanneer zet je Nani voor je naam?
Nani is de naam die in mijn adoptiepapieren staat. Mijn ouders gaven mij de roepnaam Marieke en als tweede naam Nani. Maar gevoelsmatig past Nani veel beter bij mij, dus sinds een aantal jaren zet ik Nani voor mijn roepnaam en gebruik ik die als roepnaam. Steeds meer mensen kennen mij nu alleen nog als Nani. Ik wil mijn naam nog officieel laten veranderen bij wet, maar dat kost bijna 900 euro die ik zelf moet betalen. Ik wacht nu op een wet die in de maak is die ervoor zorgt dat geadopteerden hun biologische naam kosteloos kunnen laten omzetten.
Het grappige is dat het in de Indonesische cultuur heel gebruikelijk is je naam te wijzigen. Dit doen mensen vaak als ze aan een nieuwe periode in hun leven beginnen.
Zo voelt dit ook voor mij. Ik wil al het verdriet achter mij laten en sterk de toekomst tegemoet. Positief bezig zijn om mijn moeder en de moeders van alle andere geadopteerden te vinden en hen de erkenning te geven die zij verdienen.
Hoe geef je hier invulling aan?
Samen met twee anderen heb ik Stichting Ibu Indonesia opgericht. Patricia Steenstra is ook geadopteerd uit Indonesië en Berber Swart heeft een vader en schoonmoeder die uit Yogyakarta komen. Ons doel is zoveel mogelijk biologische moeders in Indonesië de mogelijkheid te geven een DNA-test te doen. Maar dat kost veel geld. Niet alleen de testkits zelf, maar ook het benaderen van de moeders. Veel vrouwen zijn analfabeet dus met oproepjes in plaatselijke kranten bereik je die vrouwen niet. De biologische moeders bevonden (en bevinden) zich vaak in het kwetsbaarste deel van de samenleving. Zij hebben vrijwel geen mogelijkheden aan hun lot te ontsnappen.
Wij zien het als onze missie deze moeders in Indonesië te vinden, hen te steunen en hen de mogelijkheid te bieden hun verhaal te vertellen en herenigd te worden met hun kinderen (als ook hun kinderen dit wensen). Hun DNA kan dan verwerkt worden in een DNA-databank. Veel geadopteerden hebben dit inmiddels ook gedaan, waardoor de kans op een match aanwezig is. Hoe meer moeders we kunnen vinden en in de gelegenheid stellen DNA af te staan, hoe groter de kans op een match.
Er wordt nu geschat dat in maar liefst 70 % van de adoptiezaken uit Indonesië de papieren niet kloppen. DNA-testen zijn daarom zo belangrijk. We willen de mensen hier bewust van maken.
Je wilt een belangrijke oproep doen?
Ik zou graag willen afsluiten met een oproep aan iedere adoptieouder van een kind uit Indonesie:
Help ons in onze zoektocht. Of uw eigen kind zoekt of niet, u kunt ons helpen: Soms zijn de getuigen die in de adoptiepapieren worden genoemd ook moeders. Ook is het voorgekomen dat moeders op papier zijn verwisseld. Ons verzoek is of adoptieouders de gegevens die in de papieren van hun kind genoemd worden met ons willen delen.
Wij kunnen dan deze vrouwen bezoeken en hen de gelegenheid bieden hun DNA te laten opnemen in een DNA-bank.
Ook als de geadopteerden zelf nog niet zoeken kan dit andere geadopteerden helpen. We doen dit uiteraard in overeenstemming met de privacy-wetgeving. Zo stellen we deze gegevens veilig en creëren we een kans voor iedereen die nu zoekt of in de toekomst gaat zoeken.
Iedereen die de komende 2 weken een donatie doet van minimaal €15,00 krijgt een mondkapje thuisgestuurd (zolang de voorraad strekt)!
Wilt u meer informatie hieromtrent, ga dan naar de website Ibu Indonesia.
