Filmmaker Huibert van Wijk (1986) groeide op met een grote broer die geadopteerd is uit Indonesië. Het was sowieso niet bepaald een doorsneegezin. Geen van de vier Van Wijk-kinderen hebben dezelfde set biologische ouders door scheiding, adoptie en een tweede huwelijk. Als filmmaker is het een dankbaar onderwerp: een ongewoon gezin. Het inspireerde Van Wijk tot het maken van ECHO, een documentaire over het gezin waar hij uitkomt en een zoektocht is naar wat een gezin een gezin maakt. Nu werkt hij aan JAVAANSE JONGENS: over de impact van adoptie op een gezin en breder: de misstanden rondom adoptie.
Waarom wil je deze documentaire maken?
“Als het jongere broertje van een geadopteerde, oudere broer groeide ik op met het idee dat adoptie de meest normale zaak van de wereld was. Mijn grote broer Tim had ouders die niet voor hem konden zorgen en dus was hij naar Nederland gekomen en mijn broer geworden. Maar de jaren verstreken en mijn beeld van adoptie kraakte in haar voegen.
Ik zag dat mijn broer er veel verdriet van had en tegelijkertijd zag ik dat mijn vader maar niet begreep waarom mijn broer niet dankbaar(der) was voor de kansen die hij toch in Nederland gekregen had.
En ergens daartussenin stond ik. Vanuit die positie wil ik nu een film maken. Ik snap zowel de liefde en goede bedoelingen van al die aspirant ouders die in de jaren ‘70 en ‘80 een kind uit Indonesië haalden. Maar ook voel ik de pijn van mijn broer, van het weggerukt zijn bij zijn biologische moeder om terecht te komen in een georganiseerde mensenhandel. En de schaamte van de adoptieouders die onder ogen moeten zien dat zij -zonder het te willen – daaraan mee hebben gewerkt.”
Wat is de insteek van je documentaire?
“Ik wil drie geadopteerden en hun ouders interviewen die in de jaren zeventig kozen voor adoptie uit Indonesië. Wat waren toen de afwegingen voor de adoptieouders en waren er, terugkijkend, toen wellicht al aanwijzingen dat er het een en ander niet in de haak was? De drie geadopteerden vertellen over hun jeugd, pubertijd en welke invloed het geadopteerd zijn daarin op hen heeft gehad. De onbeantwoorde vragen over hun identiteit, hun zoektocht naar hun afkomst. Ik wil laten zien hoeveel misstanden er rond adoptie zijn geweest in de zeventiger en tachtiger jaren. Hoe kijken de geadopteerden hierop terug, bij wie leggen ze de schuld voor wat hen is overkomen? En hoe is het voor de adoptieouders, die met de beste bedoelingen een kind adopteerden waarvan nu blijkt dat het hele adoptieproces van geen kanten deugde?”
Op wat voor manier had de adoptie invloed op jullie gezin?
“Mijn broer was een moeilijke puber. De vele verhuizingen, elke keer weer opnieuw beginnen op een andere school en de scheiding hielpen daar natuurlijk ook niet echt bij.
Hij is uiteindelijk in een pleeggezin geplaatst, omdat het thuis echt niet meer ging. Gelukkig gaat het nu beter met hem.
Hij heeft een vriendin die ook uit Indonesië is geadopteerd en hij heeft zijn biologische familie in Semarang gevonden. Tot een daadwerkelijke ontmoeting is het helaas nog niet gekomen.”
Oproep
Voor deze documentaire is Huibert momenteel op zoek naar mensen die mee zouden willen werken aan de film. Hij zoekt geadopteerden uit Indonesië die in de jaren ‘70 of ‘80 naar Nederland zijn gekomen en bij wie er in hun adoptiedossier vraagtekens zijn over de legaliteit van de adoptie.
“Ben je zelf op zoek (geweest) naar antwoorden over je roots? En zou je je verhaal vrijblijvend eens een keer met mij willen delen? Dan ga ik heel graag met je in gesprek.”, aldus de filmmaker.
Vragen? Mailen kan naar: contact@huibertvanwijk.nl
