Vilan van de Loo is onderzoekster en schrijfster. Haar interesse gaat uit naar het oude koloniale Indië. Daar schrijft ze bij voorkeur haar boeken over. Ze is ook initiatiefnemer van De Indische Schrijfschool. Zij is vaste columnist bij ons en elke week verschijnt er een nieuwe column van haar hand.
Het kwam steeds weer voorbij, toen ik op Twitter keek. De Indische kwestie, ouders en grootouders en dat loeigrote artikel in de Telegraaf over de bekladding van het Indisch monument in Den Haag. Het onderzoek naar de daders was afgerond. Nul resultaat.
Voor wie het gemist heeft, hier ging het over: vorig jaar, kort voor de herdenking, waar dit keer de koning bij zou zijn, werd het monument met rode verf beklad. De actiegroep maakte zich met naam en toenaam bekend, dus je zou zeggen, daar zit een aanwijzing. Toch is het onderzoek afgesloten, het proces dat de Federatie Indische Nederlanders aanspannen is afgelopen zonder effect, want, zo zei het Openbaar Ministerie, er was geen sprake van groepsbelediging.
Wie kan zoiets vaststellen, behalve de groep zelf?
Dat we kennelijk in het stadium van zand erover zijn, lijkt me een recept voor toekomstige ellende. We leven in een tijd waarin we hypergevoelig voor elkaar zijn. U en ik ook, geef het toe. Een belediging of een kwetsing gaat gemakkelijk een paar generaties mee, steeds erger wordend en steeds met grotere wrok beladen. Wanneer iemand mij beledigt, kan ik dat uiteindelijk wel loslaten (gemiddeld duurt dat vijf jaar), maar zegt iemand iets lelijks over mijn moeder, dan vergeet ik dat niet meer. Zo is het ook met het bekladden van een monument voor ouders en grootouders en de anderen.
Daarmee groeit de wrok, die zich op enig moment zal uiten.
Er is bij het monument wat dagen politiebewaking geweest, daarna niet meer.
Snap ik. Je kunt niet altijd alles blijven bewaken.
Houdt het daarmee op?
Blijft er niks over?
Nul?
Dit is ook de tijd van het activisme ten opzichte van het koloniale verleden, waardoor veel mensen en organisaties meteen in een politiek-correcte kramp schieten. Er komt een verklaring met excuus en de belofte van rekening houden en dergelijke frasen meer. Mooie bedoelingen, die wel een schaduw werpen op degenen die hun wortels hebben in de kolonie. Families uit Indië, Indische families, mensen die deel uitmaken van het koninkrijk der Nederlanden. En daarmee hebben ze recht op erkenning van hun herkomst, recht op aandacht en respect voor hun geschiedenis, en recht op zorg voor datgene, wat een verbindend symbool is. Het mooie Indische monument, waar verhalen en ervaringen samenkomen, heeft recht op meer bescherming dan tijdens een bezoek van een koning of de jaarlijkse televisie-uitzending. Misschien nog een, twee generaties, en dan kan dat recht best eens in eigen hand worden genomen. Of eerder.
