Met 244.000 abonnees op YouTube en 238.000 volgers op Instagram is Jiami Jongejan (21) een bekend gezicht voor veel jonge vrouwen. Hoe kijkt zij aan tegen haar multiculturele identiteit en in hoeverre speelt dit een rol op haar platform?
In 2012 is het online leven van deze creatieve geest begonnen. Toen heette haar kanaal nog ‘Lifesplash’. Inmiddels is het haar bron van inkomen geworden en studeert ze Computer Science aan de Vrije Universiteit Amsterdam. “Op het eerste gezicht lijken dit twee totaal verschillende dingen, maar in beide werelden kan ik van niets, iets maken. Eigenlijk juist heel creatief dus. In de toekomst zou ik het heel gaaf vinden om die twee vakgebieden met elkaar te kunnen combineren.”
De band met haar publiek omschrijft Jiami als een ‘vriendinnen vibe’. Een groot deel van haar kijkers zijn leeftijdsgenoten en zijn dus als het ware met haar meegegroeid. “We kunnen met elkaar praten over dezelfde dingen die ons bezighouden. Wanneer ik kijkers vervolgens in het echt ontmoet, klikt het daarom meestal al snel. Ik heb altijd geprobeerd mentale issues bespreekbaar te maken en verhalen te delen waar mijn publiek wat aan heeft.”
Uiteindelijk ben ik er zelf ook veel opener door geworden.
De openheid die Jiami siert, komt ook naar voren in de manier waarop ze aankijkt tegen andere culturen. Haar vader is Nederlands en heeft op een maandenlange reis haar moeder leren kennen in China. Jiami is dus opgegroeid met twee culturen. Wie oplet ziet zo nu en dan invloeden van haar Chinese kant op haar kanaal voorbij komen. Doperwten waterijsjes, zelfgemaakte maankoekjes, de noodlesoep van haar moeder etc. “Ik voel mij niet per se Nederlands of Chinees, maar meer een wereldburger. Wel heb ik mee gekregen om andere culturen te leren waarderen.”
Ik ontdekte dat niets goed of fout is en dat dingen gewoonweg op andere manieren kunnen.
Die reislustigheid van haar vader stroomt ook door het bloed van Jiami. “Het leren kennen van mensen uit andere culturen is zo boeiend. Toen ik vijftien was, ontmoette ik een meisje van diezelfde leeftijd in China. Zij was dorpshoofd en liet mij het hele proces zien van het maken van je eigen kleren. Ook al waren we even oud, onze levens zagen er heel anders uit. Reizen geeft je perspectief. Als de maatregelen rond COVID-19 het weer toelaten, zou ik graag nog eens dieper Azië in willen trekken. China ben ik namelijk pas echt gaan waarderen op latere leeftijd, omdat er toen steeds meer dingen op hun plek vielen.”
Toen ik wat jonger was, begreep ik lang niet alles van het land. Nu zie ik in hoe rijk het eigenlijk is aan geschiedenis en cultuur.
Cultuurverschillen zijn voor Jiami soms juist ook heel lastig geweest. Zo heeft ze haar eetstoornis moeten overwinnen en dat was met name voor moeder niet zo makkelijk om te begrijpen. “Mijn eetstoornis was voor haar een ver van je bed show. Zij is opgegroeid met een andere cultuur en heeft een hongersnood meegemaakt. Gelukkig probeert ze het wel te begrijpen en is ze er ook heel open over met mij. Beiden hebben we daarin begrip voor elkaar. Communicatie en van elkaar willen leren is hierbij enorm belangrijk.”
Eetcultuur brengt ook gelukkigere herinneringen bij Jiami naar boven. “Thuis aten we voornamelijk echt Chinees. Nu woon ik op mezelf, maar als ik weer eens keertje thuis eet, heb ik even zo’n besef momentje. O ja. Dit is echt heet Chinees eten. Ook kan ik mij nog goed herinneren hoe bizar ik het vond, dat vriendinnen altijd overal kaas op gooiden. In de Chinese keuken wordt kaas nauwelijks gebruikt. Steeds weer zie ik in dat niets goed of fout is. Iedereen doet alles gewoon lekker anders.”
