Fenmei Hu, kunstenaar, leest voor ons samen met haar dochter het boek ‘Waar is mijn noedelsoep?!?’ door Chee-Han en Reza Kartosen-Wong en illustraties van Maria Koutamanis
Lang voordat het boek uitkwam had ik het boek al op mijn netvlies, dit boek moet ik lezen! Niet alleen omdat de schrijvers bekende namen zijn voor mij, maar ook omdat het een kinderboek is dat (duidelijk) over eten gaat. Toen ik het dan eindelijk kon bestellen en het boek thuis kreeg, heb ik het gelijk gelezen. Maar ik ben een volwassene, en de vraag is eigenlijk: “Hoe vindt een kind het boek?” Mijn dochter van zeven las het hardop en samen bespraken we wat we van het boek vonden. Hierbij onze review:
Superdupergrappig
– de 7-jarige dochter van Fenmei Hu
Mijn dochter vond het een heel leuk boek! Het lezen duurde ongeveer tien minuten, dus het is geen lang verhaal. Ze vond het heel leuk om het uit te schreeuwen: “WAAR IS MIJN NOEDELSOEP?!?”. “Superdupergrappig”, zei ze, en natuurlijk dat Sam-Ming een Chinees jongetje is vindt ze heel leuk. Zo vaak worden boeken over Chinese kindjes niet uitgegeven.
Dat het op zich over eten gaat deed haar niet zo veel, maar dat het specifiek over noedelsoep gaat deed haar wel heel veel. Haar favoriete Chinees eten is, naast dumplings, namelijk een bepaald soort noedelsoep. Ze heeft in het boek geleerd wat een Dolma is of wat een Pom is of een Gemista (hoewel ze dat morgen wellicht alweer vergeten is), maar als we deze gerechten ooit weer eens tegenkomen dan zal ze vast weer aan het boek denken. Kinderen hebben vaak een geheugen van een olifant.
Het verhaal is simpel maar goed geschreven. Herhaling doet het altijd wel goed en versterkt de kern van het verhaal. Ik struikelde eerst wel over het woord dumpling. Maar de schrijvers hebben waarschijnlijk gekozen voor deze term om het verhaal niet te ingewikkeld te maken. Maar voor de duidelijkheid, de dumplings die in dit verhaal worden bedoeld zijn de Sui Kau’s, garnalen wantans.
Prachtige illustraties
– Fenmei Hu
Het boek is erg mooi vormgegeven. Prachtige illustraties met duidelijke tekeningen van Maria Koutamanis. Ik vroeg me af, bij het lezen, op welke school moet Sam-Ming zitten, dat de kinderen allemaal uit zulke lunchboxes kunnen eten? Het bracht mij daarom op het idee om inderdaad eens onze eigen school te mailen of mijn kinderen ook gewoon een lunchbox mee naar school mogen nemen met een andere inhoud dan het gebruikelijke broodje pindakaas. Het is toch best gek dat in Nederland, waar bijna op elke school nu het continuerooster geldt de kinderen hup-hup-snel hun broodje naar binnen moeten proppen, terwijl ze gezond eten prediken. Waarom dan niet aanmoedigen tot het nuttigen van een goede gezonde lunch, zoals een noedelsoep? De broodcultuur zit denk ik te diep gebakken in de Nederlandse cultuur, maar ik ga het wel proberen bij mijn eigen kinderen.
Wil je er zelf achter komen wat een Dolma Gemista of Pom is, of ben je heel benieuwd geworden waar die noedelsoep gebleven is, koop dan hier: Waar is mijn noedelsoep?!? door Chee-Han en Reza Kartosen-Wong voor € 12,95.
