Charli Chung voelt zich bevoorrecht dat hij Chinees en Italiaans is. Redacteur Maureen Welscher interviewt de jonge theaterregisseur.
Wat een waanzinnige naam heb je!
‘Haha, ja, ik vind het nog steeds ongelooflijk dat mijn vader deze twee Chinese namen bij mijn Italiaanse moeder erdoor heeft weten te drukken. Mijn broer heet Chen Li en officieel heet ik Char Li maar die twee namen heb ik voor het gemak samengevoegd. Helaas wordt er nog altijd een ‘e’ achter mijn voornaam geplakt en daardoor gaat het vaak mis bij instanties die me willen mailen. Dan weet ik al: die mail zal ik nooit van mijn leven ontvangen. Op spreekuren gaat het ook standaard mis. De assistente komt een meneer Chung halen, ziet geen Chinees in de wachtkamer en loopt weer terug. Ik ren erachteraan, en roep: ‘U moet mij hebben, ik ben Chung!’ Laatst was ik op het vliegveld van Singapore. Ik lieg niet: alle douaniers wilden mijn paspoort zien. Totaal verbijsterd dat ik zo’n Chinese naam heb terwijl ik er niet Chinees uit zie. Hoewel het soms lastig is ben ik toch heel blij met mijn naam. Als ik later kinderen heb wil ik ze ook zeker Chinese namen geven.’
Hoe zit dat precies met je Chinese roots?
‘Mijn overgroot opa, Sing Yu Chung, is in de jaren dertig naar Nederland gekomen als zeeman uit de provincie Kanton en begon een Chinees restaurant in Den Haag met de naam Nieuw China. Later had hij samen met zijn vrouw het bekende Haagse restaurant Woo Ping.Hij kreeg vier kinderen die allen met een van origine Nederlandse vrouw trouwden. Zo trouwde mijn opa met mijn Nederlandse oma, die in de loop der jaren ook behoorlijk Chinees is geworden. Als we als kind bij haar op bezoek kwamen, moesten we van die Chinese pakjes aan. Mijn vader ontmoette mijn moeder, een Italiaanse vrouw, en samen begonnen zij het Frans georiënteerde restaurant De Basiliek. Eigenlijk is mijn hele familie werkzaam in de horeca, allemaal hadden ze een eigen horecaonderneming. En op zondag, wanneer die restaurants gesloten waren, kwamen we met de familie bij elkaar om bij de Chinees te eten. Daar heb ik heel fijne jeugdherinneringen aan. Samen met mijn neefjes en nichtjes deden we een wedstrijdje wie het snelst die lange Chinese broccoli naar binnen wist te slurpen. Zonder je handen te gebruiken natuurlijk! Kay Lan met rund en rijst is nog steeds mijn favoriete gerecht, juist ook door die herinneringen.’
Met een Italiaanse moeder en Chinese vader was eten vast heel erg belangrijk?
‘Oh ja, ik voel me zeer bevoorrecht dat ik deel uitmaak van de twee populairste keukens in de wereld. Zelf ben ik geen keukentalent. Wel heb ik van mijn Italiaanse oma de lekkerste tomatensaus leren te maken voor de pasta. Daar gaan dus alleen tomaten in en geen, ik herhaal het nog maar een keer: GEEN kilo’s paprika. Dit even voor mijn vrienden die weleens pasta voor mij koken en die dan allerlei groentes erin gooien. Dan kijk ik maar even de andere kant op. Ik moet wel bekennen dat ik meer houd van de Italiaanse pasta dan van de Chinese bami. De Chinezen hebben de noedels bedacht maar de Italianen hebben er een betere versie van gemaakt.’
Voel je je meer Italiaans dan Chinees?
‘Nee, ik voel me Italiaan, Chinees en Nederlander. Ik ben wel heel trots op mijn Chinese afkomst. Soms komt mijn opa langs na een voorstelling. En dan zeg ik: ‘Jongens, dit is mijn opa Chie Kwong. En dan is het zo leuk om al die verbaasde gezichten van die mensen te zien. Ik zie er totaal niet Chinees uit met mijn krullen en mijn lengte. Mijn broer ziet er wel een stuk Chineser uit en mijn twee jongere halfzusjes zien er helemaal Chinees uit. Wel ben ik veel extraverter dan de rest van mijn Chinese familie. Die noem ik altijd ‘de stillen’. Moeilijker te doorgronden, laten minder los over hun emoties. Terwijl mijn Italiaanse familie altijd veel lawaai maakt en precies zegt wat ze denken. Italianen zijn conflictueuzer van aard. Het ziet er wel heel gezellig uit in de films, die lange tafels waar grote Italiaanse families aan eten. Maar daarna maken ze ruzie, haha. En toch kunnen mijn Chinese en Italiaanse familie heel goed met elkaar overweg. Zal wel door het lekkere eten komen. Eten verbindt.’
‘Wat het meest Chinees aan mij is, is denk ik het harde werken, dat gaat maar door en door. Verder houd ik enorm van Chinese kunst. Daar staat m’n huis vol mee. Van die beelden en schilderijen die haast kitsch zijn. Heerlijk. Maar daar hebben de Italianen natuurlijk ook wel een handje van, zie hun barokke stijl. Bij mij thuis staat een Italiaanse Jezus gebroederlijk naast een Boeddhabeeld.’
Ben je weleens in China geweest?
‘Nee, dat staat hoog op mijn lijstje. Mijn opa is terug geweest naar de plek waar zijn vader vandaan komt en heeft zijn familie bezocht. Mijn broer speelde in zijn jeugd op een hoog niveau honkbal en had een toernooi in China. Hij is toen samen met mijn vader naar China gegaan. Het was voor hun beide de eerste keer en uit de verhalen geloof ik dat ze een bijzondere tijd hebben gehad. Ik wil heel graag met mijn opa naar China en zijn verhalen uit de eerste hand horen maar op dit moment heb ik het te druk om een lange reis te maken.’
Wat was je geworden als je geen regisseur was?
‘Oh, daar hoef ik niet over na te denken: dan zou ik een eigen restaurant beginnen! Die droom heb ik nog steeds. Ik kom uit een horecafamilie. Van jongs af aan hielp ik al mee in het restaurant. De horeca stroomt door mijn bloed. Het liefst zou ik later mijn huidige werk en mijn restaurantdroom combineren. Die gaan denk ik heel goed samen. Beide beroepen staan in het teken van mensen samenbrengen. Horeca en theater verschillen daarin weinig van elkaar. De naam voor mijn restaurant heb ik al: le petit Charli.’
Heb je nog een wens?
‘Naast die reis met mijn opa zou ik heel graag Won Yip willen ontmoeten. Ik vind hem een heel inspirerende man en we hebben door onze horeca-achtergrond veel overeenkomsten. Dus als je dit leest Yip…’
Lees je veel over China?
‘Ik lees heel veel maar ken eigenlijk te weinig Chinese literatuur. Onlangs heb ik het boek De bananengeneratie van Pete Wu besteld. Een liefdevolle en verhelderende inkijk in het dubbelleven van Chinese Nederlanders van nu.
Ook door tv-programma’s van Ruben Terlou, van wie ik een groot fan ben, kom ik steeds meer te weten over mijn Chinese achtergrond.
Er worden wel heel goede Chinese films gemaakt. Een van mijn lievelingsfilms is van Wong Kar-wai: Happy Together, over een Chinees homostel dat naar Argentinië vertrekt om hun relatie nieuw leven in te blazen. Ik heb zelf gelukkig binnen mijn familie nooit hinder ondervonden dat ik homoseksueel ben. Waarschijnlijk kwam het voor niemand als een verrassing!
Ik heb wel een boek dat iedereen zou moeten lezen, juist nu in deze rare tijd: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens. Bregman beweert het tegendeel.’
Heb je een lijfspreuk?
‘Jazeker, eentje die mooi aansluit op het bovenstaande: Amor Vincit Omnia. Liefde overwint alles, laat ook ons ons overgeven aan liefde.’
Waar ben je het meest trots op?
‘Dat ik het aan heb gedurfd regisseur te worden en dat ik het ook geworden ben.’
Wie is Charli Chung?
De Nederlands/Italiaans/Chinese Charli Chung (1995) studeerde in 2017 af aan de Regie Opleiding van de Toneelacademie Maastricht met The Dreamers die ook in Frascati in Amsterdam werd getoond. Hij ging direct na zijn afstuderen aan de slag bij Frascati Producties. Daarnaast maakte hij de jongerenproductie KIDS (Theater Sonnevanck/Toneelgroep Oostpool) en Alles wat liefde is (Parade/Toneelgroep Oostpool). Ook was hij enkele malen regie-assistent van Marcus Azzini. In 2019 maakte hij de locatievoorstelling Evacué (Introdans i.h.k.v. de 75e herdenking van de Slag om Arnhem i.s.m. Adriaan Luteijn) en verzorgde hij een zaterdagmiddag-familieconcert in het Concertgebouw. Bij Frascati Producties maakte Charli Chung Bij jou begin ik (2018, nominatie BNG Bank Theaterprijs), Don Caravaggio (2019, nominatie BNG Bank Theaterprijs en selectie Vlaams TheaterFestival) en Wolven huilen niet alleen. In 2021 zal uitkomen: De Profundis (Uit de diepte roep ik), een van de coproducties tussen Toneelgroep Oostpool en Frascati Producties, waarmee Charli Chung geleidelijk overstapt naar Toneelgroep Oostpool. Chung regisseert ook de komende theatertournee van de Nederlandse Songfestivalinzending Jeangu Macrooy.
