Kai Yin woont sinds april 2019 in Jakarta en schrijft over haar leven daar. Deze week weegt ze verschillende arbeidssituaties af en wat dit doet met haar eigen identiteit.
Leven in Jakarta brengt naast vragen over mijn culturele identiteit, ook vragen over mijn sociaal-economische identiteit mee. Opeens heb ik geen baan meer en heb ik mijn sociale netwerk achtergelaten. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst ‘huisvrouw’ moest aanvinken als antwoord op de vraag occupation bij mijn visumaanvraag. Of de vraag ‘waar hou je je nu mee bezig’ bij een interview van deze site. Ik wist wel dat ik niet stil zou gaan zitten in Jakarta, maar wat ga ik nou doen en wie ben ik nou voor mijn nieuwe omgeving (vanwege een diplomatieke status kan/mag ik geen werkvisum krijgen)? (Hoe) gaan de activiteiten die je gaat ondernemen in je nieuwe woonomgeving je als persoon vormen? ‘Het gangetje’ waar ik in Nederland aan gewend was, en gericht werken richting bepaalde doelen vallen weg, en moeten aangepast worden.
ik heb voor mezelf geleerd dat mezelf nuttig maken en iets kunnen betekenen voor een ander, of het verschil kunnen maken voor groepen mensen, voor mij erg waardevol is.
– Kai Yin Or
Al snel ben ik gaan zoeken naar vrijwilligerswerk en heb ik me aangesloten bij verschillende netwerken (van partners die ook niet betaald kunnen werken). Zo doe ik nu onder andere werk bij een Nederlandse vrijwilligersorganisatie die door middel van donaties lokale projecten ondersteunt op het gebied van educatie, gezondheidszorg, ouderenzorg en jongeren. Via deze werkgroep ben ik bij verschillende lokale opvangtehuizen, ouderentehuizen en trainingen voor jongeren met afstand tot de arbeidsmarkt geweest. Via hen kom ik ook in contact met lokale mensen die zich inzetten voor het welzijn van de minderbedeelden in Indonesië en kan ik me inzetten voor nuttige zaken.
Soms wordt er aan me gevraagd of ik het (betaald) werken niet mis, of wordt er gedacht (gezegd) dat vrijwilligerswerk slechts ‘een bezigheid is om de dag door te komen’. Naar mijn mening wordt er professioneel en verantwoordelijk omgegaan met de donaties die de werkgroep krijgt, de projecten die zij ondersteunt en de verantwoording van projecten naar de donateurs toe. Voor mij zit er dan ook zeker een uitdagende en serieuze component in dit vrijwilligerswerk. En misschien belangrijker: ik heb voor mezelf geleerd dat mezelf nuttig maken en iets kunnen betekenen voor een ander, of het verschil kunnen maken voor groepen mensen, voor mij erg waardevol is. Dat was al zo in mijn betaalde werk in Nederland, en dat is nu nog steeds zo, maar dan in een andere vorm. In deze metropool Jakarta probeer ik trouw te blijven aan deze ‘drive’.
