Fenmei Hu is beeldend kunstenaar en een moeder die ‘het geheim’ nog niet aan haar dochter heeft verteld.
Er ging een gerucht rond bij de moeders op het schoolplein. Er zouden kinderen in groep 4 zitten die beweren een geheim te weten. Het was november en overal werd je gebombardeerd met de komst van de goede Sint en zijn Pieten. De klassenmoeder sprak mij aan of mijn dochter al op de hoogte was van dat geheim. Ik had werkelijk een paar secondes nodig om door te krijgen waarover ze het had. En ja, weet mijn dochter al dat Sint niet bestaat?! Nee, zei ik. Ze gelooft er nog heilig in. Ze heeft in november al meermalen haar schoen gezet en elke keer was er iets lekker en/ of een klein kadootje te vinden.
Of ik het haar ging vertellen? Nou nee, ik ga het pas vertellen als ze erom vraagt. Maar nu blijkt mijn dochter niks van dat geheim te weten. Er kwam in dezelfde avond een mail van de meester of de ouders erop letten dat kinderen die het geheim al wisten het voor zich wilden houden, want ja, in groep 4 zitten nog genoeg kinderen die nog geloven.
Je staat er niet bij stil, maar tijd gaat inderdaad snel als je naar je kinderen kijkt. In groep 5 doen ze al aan surprises maken, dus krijg je zogenaamd geen cadeau meer van de Sint. Er rest ons dus vanaf 5 december een jaar de tijd om ons kind de waarheid te vertellen. De klassenmoeder gaat in ieder geval al op 6 december al kenbaar maken aan haar zevenjarige dat de Sint eigenlijk niet echt bestaat.
De Tandenfee dacht dat zij in China woonde
Mijn zoekgrage man ging online zoeken naar ervaringen van andere ouders. Hij stuitte op een moeder die het vertelde en het kind werd ontzettend boos op haar. Dat kind verweet de moeder haar jarenlang een leugen voor te hebben gehouden, hoe kon het kind dan haar nog vertrouwen als zelfs je moeder, de dierbaarste persoon in een kinderleven, je zoveel jaren heeft voorgelogen?! Ja, daar zeg je me wat dacht ik bij mezelf. Ook wij hebben in feite al zes jaar lang ons kind voorgelogen en in waan laten leven. Soms zelfs met dreigementen om goed gedrag te behouden. Ik ben zelf juist van het open opvoeden. Ik communiceer en praat met mijn kinderen vanaf geboorte. Liegen doen we thuis niet, want mijn kinderen mogen geen geheimen voor mij hebben, niet op deze leeftijd in ieder geval.
Maar ja, heet dit soort bedrog eigenlijk wel liegen? Mijn dochter gelooft ook in de Tandenfee. En ik houd dat in stand door alles te doen zoals zij denkt dat het zo werkt. Een keer vergat ik zelfs een tand weg te halen en een muntje in plaats van neer te leggen. Met een bedroeft gezicht kwam ze in de vroege ochtend naast me bed staan met haar verloren tand in haar hand. De tranen stonden al in de ogen. Ik schrok zo enorm van mijn stommiteit dat ik haar beloofde om contact op te nemen met de Tandenfee. Ja, want ik deed haar geloven dat de Tandenfee communiceert via het fluisteren in de oren van mama terwijl mama slaapt. Na een ochtend goed na te denken hoe dit verhaal goed te breien zei ik tegen haar dat de Tandenfee in de war was, want ze had het zo druk. De Tandenfee dacht dat zij in China woonde, want ja wij zijn Chinees, dus ze was naar China gegaan toen ze daar was pas ontdekte ze dat zij gewoon in Nederland woont. Om goed te maken had de Tandenfee mama de opdracht gegeven om een goedmaak cadeau te kopen, een boek dat ze heel graag wilde hebben. Nou, ook die leugen werkte uitstekend.
Maar nu dat het verhaal van de Sint misschien ten einde komt voor haar, zou ik dan ook het verhaal van de Tandenfee moeten beëindigen? Houd ik haar dom als zij nog jaren zou geloven in de Tandenfee en Sinterklaas? Lachen dan de andere kinderen haar niet uit? Moet ik haar behoeden en haar onschuldige geloof afnemen? Het is geen levensbedreigende dilemma natuurlijk, maar ik kan me goed voorstellen dat het voor het kind wel een klap is waarbij een deel van hun wereld in elkaar zakt. Ik moet denk ik maar gewoon nog even genieten van die blije blik op haar gezicht, dat geloof die eraf druipt, want ik ben toch wel bang dat ze voor het einde van dit jaar al gaat ontdekken dat die goede Sint gewoon een opa is van een van de klasgenoten. En eigenlijk is het ook goed, het hoort bij de groei. Ik kan soms nu al niet al die ‘waarom vragen’ aan. Ik ga zelf niks verklappen, maar als ze komt vragen hoe het in elkaar zit, dan vertel ik haar de keiharde waarheid. Maar sssttt..nog even niet verklappen voor je kleuterzusje!
