Oscar Yang (27, Chinees-Nederlands) is werkzaam als IT-consultant en in zijn vrije tijd host van zijn eigen podcast ‘Yang’s Voices’. Twee werelden die op het eerste gezicht ver uit elkaar lijken te liggen, maar niets is minder waar. Wat betekent het om écht naar mensen te luisteren en waarom doet Yang dit?
Het eerste seizoen van ‘Yang’s Voices Podcast’ zit er inmiddels op, maar vanaf 23 juli zullen er weer nieuwe afleveringen verschijnen op Yang’s YouTube kanaal. In de een uur durende afleveringen gaat hij in gesprek met andere Aziatische Nederlanders om te praten over hun leven, hun Aziatische achtergrond en andere onderwerpen die spontaan aan bod komen. Hoewel Yang geen journalistieke of media achtergrond heeft, is hij hier graag mee bezig. “Mijn functie als IT-consultant heeft raakvlakken met het maken van een podcast. Alles draait om het in gesprek gaan met mensen en de pijnpunten boven water kunnen halen. In mijn werk is dat meer bedrijfsgericht, maar in de podcast gaat het om persoonlijke dingen waar iemand in het dagelijks leven tegenaan loopt.”
Yang vertelt dat hij niet de ervaring en de tijd heeft om een hele doordachte structuur in elkaar te zetten. Het zijn vrije, niet gekaderde gesprekken, wat meteen ook de kracht is van ‘Yang’s Voices’. “Ik vind het heel leuk om herkenning te vinden in hoe andere Aziatische Nederlanders in het leven staan. Met de podcast hoop ik dan ook anderen een Aziatisch perspectief te bieden en ze mee te laten genieten van de gesprekken. Ik hoef geen punt te maken of mij aan een bepaalde agenda te houden. De vibe is heel chill, alsof je een vliegje op de muur bent dat gewoon lekker meeluistert.”
Het kan over van alles gaan. Ik praat niet alleen over racisme, maar ook over het leven.
Een begrip als racisme begreep Yang pas op zijn negende, de leeftijd waarop hij China verruilde voor Nederland. “Ineens moest ik omgaan met het feit dat er constant grapjes over je gemaakt werden. Ik was de enige Aziaat op school en ik werd dus altijd gezien als de ‘China boy’. Als er dan in films of documentaires een Aziatisch persoon voorbij kwam, werd er in de klas altijd naar mij gerefereerd. Het is niet één incident dat je overkomt, maar het wordt een opstapelende hoeveelheid waar je elke dag aan herinnerd wordt. Toen dacht ik dat het gewoon bij de middelbare schooltijd hoorde, waar ik uiteindelijk wel overheen zou komen. Achteraf bedacht ik mij dat die gedachte eigenlijk niet normaal is. Het denigrerende beeld reflecteert zich later in de samenleving en gaat helemaal niet weg na de middelbare school. Voor zowel de daders als voor mij. Nu ben ik er inderdaad wel overheen, maar wil ik ook dat beeld afbreken. Hopelijk kan ik met de podcast anderen helpen die nu in zo’n moeilijkere periode zitten.”
Ik wil ze laten weten dat ze niet de enigen zijn die dit doorgemaakt hebben.
Dat de podcastserie ook beeld erbij heeft en op YouTube staat, heeft dan ook een reden. Yang ziet dit als manier om de representatie van mensen met een Aziatisch uiterlijk te vergroten in de media. “Laatst had ik een Teams vergadering met collega’s. Een kindje van een van hen kwam de kamer in lopen en zei: ‘hé, kijk, een Chinees’. Dit voorbeeld laat duidelijk zien dat er te weinig Aziatische representatie is in Nederland. Het doel van mijn podcast is om hier verandering in te brengen, zodat ook nieuwe generaties Aziaten blij met zichzelf kunnen zijn. Niet meer hoeven toe te werken naar iets wat je nooit kunt zijn: grotere ogen, witte huid en blonde haren. Tegelijkertijd is het een manier om meer ervaringen, levensverhalen en persoonlijkheden aan Aziatische gezichten te kunnen koppelen. Dan wordt het minder makkelijk om een groep aan de kant te schuiven en in een hokje te stoppen. Als luisteraar en kijker ontdek je dat Aziaten divers zijn en elk van hen weer andere dingen meemaken. Net zoals alle andere mensen om je heen. “
