Woensdag 18 September was het dan zo ver, de langverwachte presentatie van de Pinda*, de glossy met een Indisch tintje. De * verwijst naar de uitleg of het nou een scheldwoord of een geuzennaam is. Het was druk in het museum Sophiahof in Den Haag. Vele aanwezigen zongen bij de opening het nummer ‘Surabaya’ mee met zangeres Astrid Seriese, die werd begeleid op de piano door Xavier Boot. Astrid had samen met schrijver Reggie Baay de presentatie voor die middag in handen.
Het begint met de uitleg van het woord Pinda, ook wel aardnoot, maar de inschatting is dat dát toch minder mensen zal aanspreken dan Pinda. Wanneer er wordt begonnen over de verschillende woorden waarmee gediscrimineerd kan worden, waaronder Pinda, gaat er een zacht geluid van herkenning door de zaal. Een van de sprekers die als eerste aan het woord komt is Theodor Holman, die zich vast excuseerde voor zijn gezichtsvermogen in combinatie met het lezen van de tekst vanaf zijn telefoon.
Theodor geeft, ook in het blad zelf, een betoog over discriminatie en zijn manier van omgaan met Indië, of Indonesië: ook al maakt het onderdeel uit van je achtergrond, je bepaalt zelf hoe je er mee omgaat en of je er dus ook naar toe wilt gaan, of niet. Dat geldt voor velen in de zaal, uiterlijk verbonden met Indonesië, maar emotioneel verbonden met Indië.
Hoofdredacteur Ricci Scheldwacht gaat vooral in op de totstandkoming van het blad, waarbij hij aan het eind van zijn dankwoord een brok in zijn keel krijgt. Het is tekenend voor zijn betrokkenheid, van de moeite die het hem heeft gekost om dit blad te bewerkstelligen.
Na een rustig muzikaal intermezzo van muzikante en filmmaakster Amber Nefkens, die van een gedicht van haar oma een lied heeft gemaakt, volgt filmproducent San Fu Maltha. Hij is nauw betrokken geweest bij de totstandkoming van het blad. Maltha hoopt vooral dat middels het blad de Indische gemeenschap wat meer naar de gemeenschappelijke kanten kijkt, in plaats van het steeds benadrukken van de verschillen. Na het woord van San Fu wordt de eerste druk van de Pinda* geïntroduceerd.
Boen Tan, cardioloog die ook verbonden is aan het Chinese Indonesian Heritage Centre, overhandigt de eerste druk aan drie jonge Indische foodbloggers: Vanja van der Leenden, schrijfster van het kookboek Indorock, Marc Tierolf, die de recepten van zijn oma doen herleven en Pauline De Senerpont Domis van Pisang Susu.
De Pinda* is een goed gevuld blad, waarin zowel luchtige als de wat zwaardere onderwerpen aan bod komen. Een grappige schematische weergave van Indo’s voor Dummies geeft inzicht in wanneer je nou ‘Indo’ bent (Het schema laat ‘Indisch’ hierbuiten) maar op de achterkant, waar de uitleg staat, blijkt, zoals bij alles eigenlijk, dat het toch wat ingewikkelder ligt dan gedacht.
Naast artikelen over Indië en de migratie naar Nederland staan er ook artikelen in over de Chinezen in Indonesië. Zo komen Patricia Tjiook-Liem, de voorzitter van het Chinese Indonesian Heritage Centre, en politica Mei Li Vos aan het woord en is er een column van San Fu Maltha. Zij hebben allen een meer Chinees-Indische (Peranakan) achtergrond. Ook is er in verschillende gedeeltes aandacht voor derde generatie ‘kinderen’, Hier wordt onder andere duidelijk hoe hun identiteit en achtergrond invloed hebben op de dingen die ze nu doen en de keuzes die ze maken.
Door de verscheidenheid aan onderwerpen (een Indische rondvaart in Amsterdam bijvoorbeeld) is het een toegankelijk en interessant blad voor zowel de Indische als de niet-Indische gemeenschap. Ook na de presentatie, toen het gros het museum al verlaten had bleef er een gemengd publiek over, jong, oud, Indisch, Chinees maar ook allemaal Nederlands. Hopelijk is dat ook wat de Pinda* zal bewerkstelligen; het samenbrengen van mensen van allerlei achtergronden, om te focussen op gelijkenissen en niet de verschillen.
De Pinda ligt vanaf nu in de winkels en is ook online te bestellen via de website.
Wil jij een exemplaar winnen? Wij mogen er vijf weggeven. Wil jij hem hebben, like dan onze Facebook-pagina!
